Isang taon na rin pala nung huli kong makita ang mga klasmeyt ko, as in ung buong section. From that time kasi wala ng reunion na naganap. Maraming planong ginawa pero hindi natutuloy kasi sympre busy rin naman ang lahat sa mga college lives nila. Pero kami ng barkada ko at least may mga times na nagkikita kami .Kapag may mga holidays o araw na walang pasok, we immediately grab the oppurtunity para magkita-kita.
Of course we misses each other lalo na ung mga kalokohan namin. Pero tuwing nagkikita kami hindi kami kumpleto. Ung isa laging wala. Parang totoo nga ung hula sa amin ng matanda sa may tabi ng bahay nila aldrin e. Sabi nia after graduation daw hindi na kami kumpleto. May isang mawawala daw sa amin. Pero we didn't take it seriously kasi mahirap paniwalaan. Pero ngayon parang nangyayari na. But hopefully hindi totally mangyari. Sana nga totoong he is taking his study seriously para may valid reason kung bakit hindi siya nakakasama sa amin.
Nakakamiss rin yung mga pinaggagawa namin sa skul. Mga moments na akala namin walang katapusan. Mga araw na akala namin habambuhay na kaming magkaklase at habambuhay na kaming magiging hayskul. Ang sarap balikan ng mga panahong hindi matapos tapos ang mga halakhak at tawanan sa klase. At minsan, mga luhang pumapatak sa mga babae dahil sa away o kadalasan sa mga heart-to-heart talks nila.
Ang sarap din alalahanin ung mga araw na busy ang lahat kakagawa ng mga projects na pasahan na mamaya. Mga assignments na binabalewala namin kasi alam naman naming may mapagkokpyahan kami. At higit sa lahat ay ang walang kamatayang kopyahan sa loob ng room sa tuwing may mga exams kami. Ilang techniques ba ang nagawa ng barkada para lang makakopya at makapasa sa mga exams. Marami e. Wait niyo next post ko, iisa-isahin ko.
Kahit nakakatakot yung ibang mga teachers namin like Ma'am Atienza, ang sarap pa ring balikan yung mga araw na kasama namin sila. Actually ako, I will admit, na tuwing aakyat ako sa classrooom for her class, kinakabahan ako. Hindi ko kasi alam kung ano na namang katakot-takot na pasabog ang sasabihin niya sa amin. Pagagalitan na naman ba kami o may exams na naman bang dictations? Alam ko ganito rin ang nararamdaman ng mga klasmeyt ko tuwing oras na yun. Ang sarap maramdaman ulit yung feelings during that time. Pero kung babalikan ko yung time na yun pwede isang araw lang? HAHAHA
Dahil sa unity ng barkada, muntik na kaming masuspend sa klase. Parang idinemanda kami ng isang teachers sa supreme court. Ganun ang feeling. Nakakatakot? siguro pero mas masaya ang pakiramdam. Una, kung may suspension, walang pasok. Kung walang pasok, may pahinga kami. E sino ba naman ayaw magpahinga? Pabor kami doon. Mas gusto pa namin yun. One more thing, kung nangyari sana yung suspension, first time naming maeexperience yun. Ang sarap kaya sa pakiramdam maranasan ung mga experiences na hindi mo pa nagagawa, maganda man o hindi. Napakaoverwhelming. Feeling ko kasi mas naexplore ko ung life dahil sa mga ganung bagay. Yung mga teachers kasi tingin sa amin mga model student na unting maling gawa, sisitahin at pagagalitan kami na parang kahihiyan ng buong school. Estudyante rin naman kami. Mga teenagers na puno ng kalokohan. Hindi naman kami naiiba sa nakakarami. Tao rin kami, laging nagkakamali. Sana maintindihan nila yun.
Namimiss ko rin yung mga pagka-cut namin ng mga classes. Ginagawa namin yun tuwing malapit nang matapos yung school year. Wala na naman kasing ginagawa e. By the way, kaya pala kami muntik na masuspend ay dahil sa pagka-cut ng classes. And aside from pagka-cut, instead of enterring the school at 7:00am, minsan pumapasok na kami ng 8:30 or 9:00. Tapos magka-cut pa. HAHA. Sana hindi na lang kami pumasok.
Ang sarap din balikan yung mga araw na gumagala kami sa MOA o kung saan-saan. Tuwing pumupunta ako sa seaside, parang nakikita ko yung mga kalokohan namin doon. Hindi ko nga makalimutan yung araw na nakakita kami ng 3000 pesos sa labas ng Hypermarket. Pinaghatihatian namin yun. Hindi namin alam kung irereport ba namin un sa security o itatago na lang namin. Napunit pa nga ung isang libo dahil sa pag-aagawan namin. At habang nasa seaside kami, kung anu-ano yung naiisip namin. Like baka magkatsunami kasi hindi namin binalik yung pera. O kaya may isang mahulog sa dagat. O baka naman may nakakita sa amin tapos i-report. E nakaschool uniform pa naman kami. Kahihiyan yun sa school kung saka-sakali. Paranoid kami pero masaya.
Matagal na rin kaming hindi nakakapunta sa may simbahan malapit sa MOA. Nung hindi pa tapos at inoopen sa public yung MOA, yung gilid ng simbahan ang tambayan namin. Ang sarap tumambay dun. Tahimik at unti lang ang tao. Namimitas pa kami ng mga amorseco sa paligid tapos ibabato sa mga kasama namin. Paramihan ng amorsecong nakadikit sa damit. Hanggang sa jeep may mga baon kaming Amorseco. Pati si manong driver hindi namin pinatakas. Dinidikitan namin yung damit niya sa likod.
Nakakamiss rin yung mga contest na sinasalihan namin. 3peat champion kami sa Rap-a-math. At lagi kaming humahakot ng awards tuwing English, Math, Filipino at Science week. HIndi kami nagpapatalo sa mga higher levels at hindi rin kami nagpatalo sa mga lower levels. Ang sarap gumawa ng mga slogans. Sumali sa poster making kahit hindi naman kami marunong ni Lex magdrawing. Pati essay writing pinatos namin kahit wala kaming talent sa pagsusulat. Pati paggawa ng bulletin board game kami. Kahit kami ang pinakahuling nagpasa okay lang. Maganda naman yung nagawa namin. Yun nga lang hindi nanalo. Kahit hindi kami nanalo basta winner naman ang mga klasmeyts ko Ayos na. Proud ako kasi klasmeyt ko yung nanalo. Ganito kami. We always cheer everybody up.
Sino ba naman makakalimot kay 'Ice Princess'? Siya lang naman ang misterious girl na klasmeyt namin na tagagawa ng mga chismis sa classroom. Sa pagkakatanda ko hindi naman niya sinisiraan yung buong klase. May mga ilang classmate lang kami na pangit yung sinasabi niya. Pero sa akin 'Arthro' lang ang tawag niya. And I think wala namang masama dun. Siguro kaibigan ko siya kaya hindi pangit yung sinabi niya. Until now hindi pa rin namin siya kilala pero hindi na namin hinahanap kung sino siya. Ang importante enjoy kaming lahat sa company ng bawat isa. Wala nang plastikan at awayan. At alam ko namang nagsisisi siya sa ginawa niya. Kasi kung hindi, sana hindi siya nawala ng parang bigla. Siguro rin naramdaman na din niya na isa siya sa amin kaya tinigilan na niya.
Sympre hindi mawawala ang mga lovelife ng bawat isa. Mga crushes nung first year na nauwi sa Boyfriend-girlfriend nung third year at fourth year. Mga first loves namin. At mga M.U dati na hindi na nasundan pa. Hindi naman kasi lahat ng pagtibok ng puso tama. Minsan nagkakamali rin kami kaya may mga nasasaktan. Pero hindi namin hinahayaang masira yung pagkakaibigan sa mga ganoong rason. Time will heal. And I think it did.
Habang tumatagal mas lalong nagiging close ang lahat sa bawat isa. Mas nakikilala namin yung mga sarili namin at ang mga kaibigan namin. At ngayon mas matatag na ang pagkakaibigan namin. Alam kong hanggang sa pagtanda hindi na mababali yung relasyong meron sa amin. Salamat at naging kaibigan ko kayo. I promise hindi ko kayo makakalimutan.
Minsan nga tumatawa na lang ako sa bahay o kahit saang lugar kapag naaalala ko yung mga pinaggagagawa namin. Nagmumukha akong baliw sa mata ng mga taong nakakita sa akin. Okay lang. Hindi ko ipagpapalit yung masayang alaalang iyon sa mga masamang iniisip at iisipin pa ng mga tao. Gusto ko na ulit manlait, kasama si Lex at Glads, ng mga taong nakakasalubong at nakikita namin especially si bespren at si Rey Valera . Gusto ko na ulit barahin yung mga jokes ni Aldin kasama ang buong tropa ng Gee-gurlz. Gusto ko na ring kumain kasama sila Drin, Roel, Jim, Igi at Da tuwing lunch time. Gusto na ring humalakhak kasama si Aimee, Arby, Kim, Van, Reg at Abbie. Namimiss ko na ring lokohin si Luz kay Aldin. At namimiss ko na rin yung unbeatable tandem namin ni Carlatot. Mga tiradang walang humpay at mga jokes na palung-palo la lahat.
Hay, kung pwede lang bumalik sa nakaraan gagawin ko. Kung posible lang ang pagtawid sa nakalipas game ako. Sana nga totoo. At sana nga totoo na lang ang timemachine! :((
Of course we misses each other lalo na ung mga kalokohan namin. Pero tuwing nagkikita kami hindi kami kumpleto. Ung isa laging wala. Parang totoo nga ung hula sa amin ng matanda sa may tabi ng bahay nila aldrin e. Sabi nia after graduation daw hindi na kami kumpleto. May isang mawawala daw sa amin. Pero we didn't take it seriously kasi mahirap paniwalaan. Pero ngayon parang nangyayari na. But hopefully hindi totally mangyari. Sana nga totoong he is taking his study seriously para may valid reason kung bakit hindi siya nakakasama sa amin.
Nakakamiss rin yung mga pinaggagawa namin sa skul. Mga moments na akala namin walang katapusan. Mga araw na akala namin habambuhay na kaming magkaklase at habambuhay na kaming magiging hayskul. Ang sarap balikan ng mga panahong hindi matapos tapos ang mga halakhak at tawanan sa klase. At minsan, mga luhang pumapatak sa mga babae dahil sa away o kadalasan sa mga heart-to-heart talks nila.
Ang sarap din alalahanin ung mga araw na busy ang lahat kakagawa ng mga projects na pasahan na mamaya. Mga assignments na binabalewala namin kasi alam naman naming may mapagkokpyahan kami. At higit sa lahat ay ang walang kamatayang kopyahan sa loob ng room sa tuwing may mga exams kami. Ilang techniques ba ang nagawa ng barkada para lang makakopya at makapasa sa mga exams. Marami e. Wait niyo next post ko, iisa-isahin ko.
Kahit nakakatakot yung ibang mga teachers namin like Ma'am Atienza, ang sarap pa ring balikan yung mga araw na kasama namin sila. Actually ako, I will admit, na tuwing aakyat ako sa classrooom for her class, kinakabahan ako. Hindi ko kasi alam kung ano na namang katakot-takot na pasabog ang sasabihin niya sa amin. Pagagalitan na naman ba kami o may exams na naman bang dictations? Alam ko ganito rin ang nararamdaman ng mga klasmeyt ko tuwing oras na yun. Ang sarap maramdaman ulit yung feelings during that time. Pero kung babalikan ko yung time na yun pwede isang araw lang? HAHAHA
Dahil sa unity ng barkada, muntik na kaming masuspend sa klase. Parang idinemanda kami ng isang teachers sa supreme court. Ganun ang feeling. Nakakatakot? siguro pero mas masaya ang pakiramdam. Una, kung may suspension, walang pasok. Kung walang pasok, may pahinga kami. E sino ba naman ayaw magpahinga? Pabor kami doon. Mas gusto pa namin yun. One more thing, kung nangyari sana yung suspension, first time naming maeexperience yun. Ang sarap kaya sa pakiramdam maranasan ung mga experiences na hindi mo pa nagagawa, maganda man o hindi. Napakaoverwhelming. Feeling ko kasi mas naexplore ko ung life dahil sa mga ganung bagay. Yung mga teachers kasi tingin sa amin mga model student na unting maling gawa, sisitahin at pagagalitan kami na parang kahihiyan ng buong school. Estudyante rin naman kami. Mga teenagers na puno ng kalokohan. Hindi naman kami naiiba sa nakakarami. Tao rin kami, laging nagkakamali. Sana maintindihan nila yun.
Namimiss ko rin yung mga pagka-cut namin ng mga classes. Ginagawa namin yun tuwing malapit nang matapos yung school year. Wala na naman kasing ginagawa e. By the way, kaya pala kami muntik na masuspend ay dahil sa pagka-cut ng classes. And aside from pagka-cut, instead of enterring the school at 7:00am, minsan pumapasok na kami ng 8:30 or 9:00. Tapos magka-cut pa. HAHA. Sana hindi na lang kami pumasok.
Ang sarap din balikan yung mga araw na gumagala kami sa MOA o kung saan-saan. Tuwing pumupunta ako sa seaside, parang nakikita ko yung mga kalokohan namin doon. Hindi ko nga makalimutan yung araw na nakakita kami ng 3000 pesos sa labas ng Hypermarket. Pinaghatihatian namin yun. Hindi namin alam kung irereport ba namin un sa security o itatago na lang namin. Napunit pa nga ung isang libo dahil sa pag-aagawan namin. At habang nasa seaside kami, kung anu-ano yung naiisip namin. Like baka magkatsunami kasi hindi namin binalik yung pera. O kaya may isang mahulog sa dagat. O baka naman may nakakita sa amin tapos i-report. E nakaschool uniform pa naman kami. Kahihiyan yun sa school kung saka-sakali. Paranoid kami pero masaya.
Matagal na rin kaming hindi nakakapunta sa may simbahan malapit sa MOA. Nung hindi pa tapos at inoopen sa public yung MOA, yung gilid ng simbahan ang tambayan namin. Ang sarap tumambay dun. Tahimik at unti lang ang tao. Namimitas pa kami ng mga amorseco sa paligid tapos ibabato sa mga kasama namin. Paramihan ng amorsecong nakadikit sa damit. Hanggang sa jeep may mga baon kaming Amorseco. Pati si manong driver hindi namin pinatakas. Dinidikitan namin yung damit niya sa likod.
Nakakamiss rin yung mga contest na sinasalihan namin. 3peat champion kami sa Rap-a-math. At lagi kaming humahakot ng awards tuwing English, Math, Filipino at Science week. HIndi kami nagpapatalo sa mga higher levels at hindi rin kami nagpatalo sa mga lower levels. Ang sarap gumawa ng mga slogans. Sumali sa poster making kahit hindi naman kami marunong ni Lex magdrawing. Pati essay writing pinatos namin kahit wala kaming talent sa pagsusulat. Pati paggawa ng bulletin board game kami. Kahit kami ang pinakahuling nagpasa okay lang. Maganda naman yung nagawa namin. Yun nga lang hindi nanalo. Kahit hindi kami nanalo basta winner naman ang mga klasmeyts ko Ayos na. Proud ako kasi klasmeyt ko yung nanalo. Ganito kami. We always cheer everybody up.
Sino ba naman makakalimot kay 'Ice Princess'? Siya lang naman ang misterious girl na klasmeyt namin na tagagawa ng mga chismis sa classroom. Sa pagkakatanda ko hindi naman niya sinisiraan yung buong klase. May mga ilang classmate lang kami na pangit yung sinasabi niya. Pero sa akin 'Arthro' lang ang tawag niya. And I think wala namang masama dun. Siguro kaibigan ko siya kaya hindi pangit yung sinabi niya. Until now hindi pa rin namin siya kilala pero hindi na namin hinahanap kung sino siya. Ang importante enjoy kaming lahat sa company ng bawat isa. Wala nang plastikan at awayan. At alam ko namang nagsisisi siya sa ginawa niya. Kasi kung hindi, sana hindi siya nawala ng parang bigla. Siguro rin naramdaman na din niya na isa siya sa amin kaya tinigilan na niya.
Sympre hindi mawawala ang mga lovelife ng bawat isa. Mga crushes nung first year na nauwi sa Boyfriend-girlfriend nung third year at fourth year. Mga first loves namin. At mga M.U dati na hindi na nasundan pa. Hindi naman kasi lahat ng pagtibok ng puso tama. Minsan nagkakamali rin kami kaya may mga nasasaktan. Pero hindi namin hinahayaang masira yung pagkakaibigan sa mga ganoong rason. Time will heal. And I think it did.
Habang tumatagal mas lalong nagiging close ang lahat sa bawat isa. Mas nakikilala namin yung mga sarili namin at ang mga kaibigan namin. At ngayon mas matatag na ang pagkakaibigan namin. Alam kong hanggang sa pagtanda hindi na mababali yung relasyong meron sa amin. Salamat at naging kaibigan ko kayo. I promise hindi ko kayo makakalimutan.
Minsan nga tumatawa na lang ako sa bahay o kahit saang lugar kapag naaalala ko yung mga pinaggagagawa namin. Nagmumukha akong baliw sa mata ng mga taong nakakita sa akin. Okay lang. Hindi ko ipagpapalit yung masayang alaalang iyon sa mga masamang iniisip at iisipin pa ng mga tao. Gusto ko na ulit manlait, kasama si Lex at Glads, ng mga taong nakakasalubong at nakikita namin especially si bespren at si Rey Valera . Gusto ko na ulit barahin yung mga jokes ni Aldin kasama ang buong tropa ng Gee-gurlz. Gusto ko na ring kumain kasama sila Drin, Roel, Jim, Igi at Da tuwing lunch time. Gusto na ring humalakhak kasama si Aimee, Arby, Kim, Van, Reg at Abbie. Namimiss ko na ring lokohin si Luz kay Aldin. At namimiss ko na rin yung unbeatable tandem namin ni Carlatot. Mga tiradang walang humpay at mga jokes na palung-palo la lahat.
Hay, kung pwede lang bumalik sa nakaraan gagawin ko. Kung posible lang ang pagtawid sa nakalipas game ako. Sana nga totoo. At sana nga totoo na lang ang timemachine! :((
No comments:
Post a Comment