Kopyahan Blues

     Matagal na rin pala simula ng huli kong naranasan ang pinakamasayang kopyahang ginagawa namin ng mga klasmeyts ko. Masaya kasi hindi kami nahuhuli at masaya kasi nagtutulungan kami. Hindi kami nagdadamutan sa mga sagot. Bigay lang ng bigay. Although may mga ilan talagang medyo madamot, ayaw lang pahalata.

     Well, naging bihasa na ata kami sa mga ganitong bagay, Ilang techniques ba ang nagawa namin para lang makapasa kami sa mga exams.

     DISCLAIMER: This blog is not intended for the students who are seeking for cheating techniques. These are just our experiences. And of course done by the Professionals. :)

     Una, pinauso ni Carla, gamit ang liquid eraser. Ung liquid eraser kasi may nakadikit na papel na may name ng owner. What we did was isulat ang  sagot sa likod nun so hindi nga naman halata kasi our teachers might thought na it was nothing but just a nameplate for the liquid eraser.

     Second, makuha ka sa tingin. Kapag nakita mong nakatingin sayo ang klasmeyt mo alam mo na ibig sabihin nun. Gamitin ang lahat ng daliri para masabi ang sagot. kulang na lang gamitin ang daliri sa paa. Lakihan ang bunganga sa pagbigkas ng salita para mas maintindihan. Kelangan din marunong kang maglipread para makuha mo.

     Third, pass the message. Mula sa source sinisiguro naming makakaabot ito sa pinakahuling student sa room. Wala dapat palpak kasi kung meron, dedbol kami sa mga teachers.

     Fourth, ipasa sa nangongopya ang test paper. Pakapalan na ng mukha. Ako lagi ko tong ginagawa. Ung mata ko nakatingin sa mata ng teacher habang gumagapang yung kamay ko sa likod hawak ang papel at ipapagpag para marinig ng nasa likod. Ilang taon ko na ring nagawa yun pero sa awa ng Diyos hindi naman ako nahuli.

     Fifth, partnership. Kunwari magtatanong yung isa sa teacher. Basta kahit anong tanong may matanong lang at makuha yung attention ng teacher namin. At kapag wala na yung attention ng teacher namin sa buong klase time na para gumalaw. Kelangan mabilis para makarami. Kasi kung babagal-bagal kami wala na nga kaming makukuhang sagot, madedenggoy pa kami.

     At ang pinakahuli, antayin ang last minute. Sa isang oras na pag-eexam, relax lang muna kami. Hindi kami naniniwalang nasa huli ang pagsisisi kasi ang tanging alam namin ay nasa huli ang pag-asa, ang sagot. Pagsinabi na ng teacher naming last 10 or 5 minutes, ito na ang sign. Sign para mangalap ng sagot. Pag-umiingay mas may chance na makarinig ng sagot. Sinasabayan kasi namin yung ingay sa pagsabi ng sagot. Dito pakapalan na talaga ng mukha. Walang hiya-hiya kung ayaw mong bumagsak. walang kaming strict teacher na kinatatakutan. Maski nga CAT teacher namin nalulusutan namin. San ka pa.

     What's the best thing in the group is that hindi kami nago-open ng book or anything with our notes. Never namin ginawa to hindi dahil natatakot kami mahuli kundi dahil alam naming hindi na maganda yung ganung action.Mangopya sa katabi is enough for cheating! :)

     Pero saan ba nagsimula itong kopyahan blues na to. Actually we had formulated 2 theories. Una, we thought na second year na  namin nagawang magkopyahan. E may mga bago kaming klasmeyts so we thought na isa sa kanila. Until we finally concluded na Si Luigi Bacarro ang suspect sa lahat ng ito. Sa kanya ata nagsimula ang kopyahang to e. Siya ang source ng virus na 'to. Mabilis makahawa. Yan ang kamandag ni Igi. Lahat kami hindi nakaligtas.

     Second, sa tingin ko bunga na rin ng pagkakaibigan namin. Sympre ayaw naman naming bumagsak ang isa sa amin so nagtutulungan na lang kami to the extent na hindi na nagrereview yung iba. Of course, that's the bad side of it. Dependency.

     Pero anupaman yan, mahirap man ang test alam naming papasa kami dahil sa'unity'. :))