Isang taon na rin pala simula ng tumapak ako sa college. Grabe ang bilis ng panahon. I didn't notice na tumatanda na pala ako. *lol* Ang dami na ring nagbago at nabago sa akin. And I'm still hoping for a better me.
I entered this college na hindi ko ba alam kung tama bang dito ako nag-aral. Katulad ng mga nasabi ko wala talagang kapintasan ang school na 'to. I am just making my own issue. And till now sad pa rin ang college days ko. Hayy buhay! *sigh*
Marami na rin akong nakilala. May mga sa tingin ko naman e okay kasama. But the problem is may mga kaibigan rin naman sila. At ayaw kong makihalo sa kanila. Pasensya na artista lang lol.
Isang taon na rin pala akong walang kasama sa mga kalokohan ko. So sad! Although there were times na may mga nakakasama ako. But those were just temporary. Minsan nga naiisip ko am I just set to as a substitute friend? Ang saklap no! Lalapitan ka lang kapag may problema sila sa mga kaibigan nila. At kapag okay na, buhbye na. Solo na ulit ako.
Pero okay lang naman yun sa akin. At least in my entire stay in this school may mga nakasama ako. Hindi masasabi ng ilan na loner ako the whole year. Dapat pa nga ata akong magpasalamat sa kanila e. "My sincerest thanks to all of you!" Bow.
Well, sanay na naman akong mag-isa e. Nasanay na rin siguro. Enjoy naman ako sa sarili ko e. Yung mga panlalait ko sa mga nakikita ko sinasarili ko na lang. Kaya kung makita niyo ako one time nakasmile, dahil yun dun.
May magbabago pa ba sa akin? Well, ako lang naman ang makakagawa ng pagbabago sa sarili ko e. Nasa akin na rin siguro yung problema. MAsyadong ko lang sigurong inilalayo ang sarili ko sa mga taong nasa paligid ko. EWan ko ba. Pero kung kaya ko lang ikuwento dito baka maintindihan niyo rin ako.
But sometimes I'm still hopeful dahil sa mga nakakausap ko na ganito rin ang college experience. Sabi nila two years bago sila nagkaroon ng mga kaibigan. (eyes at sky while thinking) E ako one year pa lang so may one year pa para makahanap ako. Logic? Ganun ba yun? Hindi rin e. Bahala na nga si Batman.
Well honestly hindi naman talaga ako nanghahagilap ng kaibigan. Medyo naiinggit lang siguro ako sa iba kasi sila laging may mga kasama. And maybe naninibago lang din ako kasi way back highschool lagi kong kasama mga barkada ko anytime. 3pm dismissal pero naghihiwalay kami ng 8pm. HAHA. Tatag namin. Kaya parang ang lungkot isipin na after all of the happiness, I will end up like this lang pala. :((
Kung pwede lang lumipat ng school ginawa ko na. Well pwede naman talaga kaya lang baka di pabor parents ko kaya tiis na lang ako. Ayaw ko nang maging loner. huhuhu. *worried* One year of being like that is enough. This AY sana makahanap na ako ng mga mababait at tunay na kaibigan. I don't want regrets after college. :)) *crossed-finger*
I entered this college na hindi ko ba alam kung tama bang dito ako nag-aral. Katulad ng mga nasabi ko wala talagang kapintasan ang school na 'to. I am just making my own issue. And till now sad pa rin ang college days ko. Hayy buhay! *sigh*
Marami na rin akong nakilala. May mga sa tingin ko naman e okay kasama. But the problem is may mga kaibigan rin naman sila. At ayaw kong makihalo sa kanila. Pasensya na artista lang lol.
Isang taon na rin pala akong walang kasama sa mga kalokohan ko. So sad! Although there were times na may mga nakakasama ako. But those were just temporary. Minsan nga naiisip ko am I just set to as a substitute friend? Ang saklap no! Lalapitan ka lang kapag may problema sila sa mga kaibigan nila. At kapag okay na, buhbye na. Solo na ulit ako.
Pero okay lang naman yun sa akin. At least in my entire stay in this school may mga nakasama ako. Hindi masasabi ng ilan na loner ako the whole year. Dapat pa nga ata akong magpasalamat sa kanila e. "My sincerest thanks to all of you!" Bow.
Well, sanay na naman akong mag-isa e. Nasanay na rin siguro. Enjoy naman ako sa sarili ko e. Yung mga panlalait ko sa mga nakikita ko sinasarili ko na lang. Kaya kung makita niyo ako one time nakasmile, dahil yun dun.
May magbabago pa ba sa akin? Well, ako lang naman ang makakagawa ng pagbabago sa sarili ko e. Nasa akin na rin siguro yung problema. MAsyadong ko lang sigurong inilalayo ang sarili ko sa mga taong nasa paligid ko. EWan ko ba. Pero kung kaya ko lang ikuwento dito baka maintindihan niyo rin ako.
But sometimes I'm still hopeful dahil sa mga nakakausap ko na ganito rin ang college experience. Sabi nila two years bago sila nagkaroon ng mga kaibigan. (eyes at sky while thinking) E ako one year pa lang so may one year pa para makahanap ako. Logic? Ganun ba yun? Hindi rin e. Bahala na nga si Batman.
Well honestly hindi naman talaga ako nanghahagilap ng kaibigan. Medyo naiinggit lang siguro ako sa iba kasi sila laging may mga kasama. And maybe naninibago lang din ako kasi way back highschool lagi kong kasama mga barkada ko anytime. 3pm dismissal pero naghihiwalay kami ng 8pm. HAHA. Tatag namin. Kaya parang ang lungkot isipin na after all of the happiness, I will end up like this lang pala. :((
Kung pwede lang lumipat ng school ginawa ko na. Well pwede naman talaga kaya lang baka di pabor parents ko kaya tiis na lang ako. Ayaw ko nang maging loner. huhuhu. *worried* One year of being like that is enough. This AY sana makahanap na ako ng mga mababait at tunay na kaibigan. I don't want regrets after college. :)) *crossed-finger*
1 comment:
hi there Anthony! how is it being n college? ;)
i'll be linking you okay! link me back as well!
please visit THE AGONY OF ELSA!
Post a Comment